ALKMAAR – Zeg je Flamingo’s 64, zeg je Maurice Gijzen. De aanvaller is inmiddels bezig aan zijn twintigste seizoen bij de Alkmaarse voetbalclub. Een lange tijd waarin hij vele prijzen pakte. Komende zaterdag kan er opnieuw een kampioenschap worden gevierd.

Heracles, AZ en HFC Haarlem. Het zijn bekende clubs, maar vallen op het CV van Maurice Gijzen in het niet. Net zoals het Oostenrijkse Blad Bleiberg een klein hoofdstuk is in het verhaal van de spits. Flamingo’s 64 is de club waar Gijzen naam maakte. Op verschillende niveaus bewees hij zijn waarde.

Historische grens
Dat hij meer doelpunten heeft gemaakt dan dat hij wedstrijden speelde toont zijn kwaliteit: scoren. ‘Het spelletje is gewoon heel leuk. Toevallig scoor ik makkelijk’, zegt de nu 43-jarige Gijzen. Flamingo’s 64 voorzitter Dick Bleek begon onlangs de zoektocht naar het exact aantal doelpunten. Op acht wedstrijden na is alles aan de hand van krantenknipsels en andere verslagen nauwkeurig uitgezocht. De teller staat inmiddels al op 484. Nog zestien doelpunten en de historische grens van 500 is gehaald. ´Ik wil uiteraard die grens halen. Dan zou ik de eerste speler ooit zijn die het haalt. Het is grappig om topscoorder alle tijden te worden. Dat is bijzonder.´

Hoogtepunten
Twintig jaar Flamingo´s. Het leverde Gijzen, en dus heel Flamingo´s, vele hoogtepunten op. Degradaties waren er in zijn periode niet. Kampioenschappen en promoties wel. Ook nu hij zoveel wedstrijden heeft gespeeld blijven kampioenswedstrijden spanning brengen. ´Als je dat niet hebt dan zou ik er ook niet veel meer aan vinden. Het is juist leuk, dit zijn de wedstrijden waar je voor op voetbal zit´, vervolgt de routinier.

Het mooiste hoogtepunt was op het laagste niveau. ´De meest bijzondere was in de vijfde klasse´, graaft Gijzen in zijn geheugen. Toen stond Flamingo´s 64 met hun concurrent in punten gelijk aan kop. In de laatste speelronde, toen beide teams een uitwedstrijd speelden, zou de beslissing vallen. Die er halverwege al leek. Toen keken de Alkmaarders immers tegen een 3-0 achterstand aan, terwijl hun concurrent een 0-1 voorsprong in handen hadden. ‘Na rust maakte ik de 3-1, Ron Weinbrecher (nu de coach bij Flamingo’s, red.) de 3-2 en in de negentigste minuut de 3-3. Inde 94e minuut scoorde invaller Barrie de Wit de 3-4.’ Op het andere veld werd het 1-1. Gijzen: ‘Echt een jongensboek. Daar zat alles in. In de rust verslagen, maar we kwamen terug. Alles zat er in. Vreugde en verdriet.’

Routiniers
Maurice Gijzen is zonder twijfel de man die het langst bij Flamingo’s 64 speelt. De enige met een bak aan ervaring is hij niet. De ambitie die de club enkele geleden jaren in praktijk begon te brengen bracht meerdere routiniers naar ‘t Lood. Spelers als Rade Trifkovic, Richard Rijsterborgh en Ton Vlaar speelden er al, maar ook Yucel Gundogdu, Ilyas Bektas en Miquel Dubois streken neer bij de vierdeklasser. ‘Het is sowieso fantastisch om weer samen met vrienden Yucel en Rade te spelen. Ook Ton Vlaar. Ik word 44, maar Ton wordt 48. Dat is een paar tandjes knapper. Ook omdat hij verdediger is. Ton is altijd onverzettelijk en heel bruikbaar. Ook voor hen vind ik het heel mooi.’

Zelf heeft Gijzen de ambitie om hogerop te komen niet meer. Die ervaringen heeft de productieve spits al. ‘Ik wil gewoon voetballen. Ik heb niet die ambitie, want elk niveau hoger wordt lastiger. Voor de club is het fantastisch. Ik wil wel kampioen worden, maar niet promoveren’, zegt Gijzen. Een niveau omhoog is echter geen reden om te stoppen. Al moet het klusje eerst worden afgemaakt. Het liefste komende zaterdag, bij achtervolger Opperdoes. ‘Ik merk wel dat die andere jongens meer ambitie hebben, dat houdt mij ook scherp. Ze willen promoveren, daar gaan we alles aan doen.’